Pokora Boga

WYJĄTKOWOŚĆ POKORY BOGA

Pojęcie pokornego Boga jest bardzo rzadko używane przez wierzących w całej historii. Zrozumienie pojęcia pokory Boga wytwarza podziw, zaufanie i inspirację w nas. Jego miłość i pokora są nierozłącznymi cnotami, które są wyrażone razem.
Jedyną cechą charakteru, jaką Jezus głosił o sobie była jego pokora (uniżenie serca). On wzywał swoich uczniów, by uczyli się pokory od Niego.
Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca… (Mt 11:29)
Jezus był pokorny nie tylko przez 33 lata pobytu na ziemi. Pokora jest częścią Jego wiecznej natury. On istniał wiecznie w postaci Bożej jako pokorny sługa.
Jezus oświadczył, że sługa jest największy ze wszystkich. On zawsze będzie największym i najpokorniejszym sługą. Bóg odnosi się do nas z pokorą i wykorzystuje swoją moc z pokorą jako sługa.
Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć… (Mt 20:28)
Największy z was niech będzie waszym sługą. (Mt 23:11)
Bóg pokazał nam, kim On jest w jego rdzeniu tożsamości, gdy Jezus zdjął szatę i przepasał się ręcznikiem i ukląkł przed grzesznymi ludźmi, by umyć ich brudne nogi (J 13). Religie świata poszukują "bogów władzy", ale Jezus objawił "klęczącego Boga" (uniżonego). Możemy zrozumieć prawdę o Bogu i Jego chwale tylko gdy widzimy Go "klęczącego jako sługa" przed jego złamanymi ludźmi.
I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. (J 13:5)
Nawet w tysiącletnim królestwie Jezus będzie służyć tym, którzy żyli życiem pokory i czuwali modląc się.
Błogosławieni owi słudzy, których Pan, gdy przyjdzie, zastanie czuwających. Zaprawdę powiadam wam iż się przepasze i posadzi ich przy stole, i przystąpiwszy, będzie im usługiwał. (Łk 12:37)
Narody zobaczą pokorę Jezusa w Jego zwycięskim triumfie podczas Jego powtórnego przyjścia. Jezus obejmie władzę nad wszystkimi narodami tylko na podstawie pokory, prawości i sprawiedliwości (Ps 45:4). Łagodność jest moc pod kontrolą. To ogranicza wykorzystanie mocy, aby promować pokorę i sprawiedliwość, itd.
Wystąp w obronie prawa, łagodności i sprawiedliwości, a prawica Twoja dokona wielkich czynów. (Ps 45:4) (w innym tłumaczeniu w obronie prawdy, pokory i sprawiedliwości)
Pokora jest fundamentem/ tego , jaki jest Bóg i tego, co robi. Dlatego wyższość pokory jest nieunikniona, a formowanie w świętych pokory jest niezbędne. Bóg przyciąga do pokory. Piękno pokory Boga jest przekazywany do tych, którzy szukają. To upiększa nasze życie. Bo Pan upodobał sobie lud swój, Pokornych ozdabia zbawieniem!” (Ps 149:4)

POKORA OTWARCIE WYRAŻONA WE WCIELENIU (Flp 2:6-9)

Jest wielka tajemnica w rzeczywistości wcielenia, tajemnica pobożności, czyli manifestu Boga w ciele.
A bez wątpienia wielka jest tajemnica pobożności: Ten, który objawił się w ciele, usprawiedliwiony został w Duchu… (1 Tym 3:16)
Jezus jest najważniejszym wyrazem pokory Boga na ziemi. Jego pokora została wyrażona najbardziej, gdy stał się człowiekiem i umarł na krzyżu.
On to, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. (Flp 2:6-8)
Jezus nie nalegał na jego prawo do życia wolnego od odrzucenia, bólu i upokorzenia. Jeżeli On ma moc by stworzyć wszechświat, to dlaczego kiedykolwiek ma odczuwać głód albo odrzucenie? Jego rezygnacja z prawowitych przywilejów i postanowienie, że będzie pokornym sługą na ziemi, nie zaprzecza Jego prawdziwej tożsamości, ale jest prawdziwe dla Niego.
Jezus nie nalegał na honorowanie, zrozumienie lub podziw (Flp 2:7). Jezus ogołocił się ze swej reputacji w oczach człowieka. Objął styl życia, w którym każdy lekceważy Jego i Jego umiejętności. Ludzie nigdy nie dowiedzieli się jak wielkie były Jego zdolności podczas pobytu na ziemi. Gdy ludzie Go ujrzeli, nie zobaczyli nic wyróżniającego Go od ich samych. Był zadowolony, że postrzegano Go jako zwykłego człowieka bez specjalnego tytułu (status), bez specjalnej urody (atrakcyjności) i człowieka, który nie szuka własnej wartości.
Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby [chciano] na Niego popatrzeć, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi… wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic. (Iz 53:2-3)
Czego pragnie nasz transcendentny Bóg? On nie może ani uzyskać większą moc ani stać się większy, potężniejszy. On może zwiększyć ekspresję Jego miłości i pokory, dzieląc się Sobą z tymi, którzy są o wiele niżej, i z tymi, którzy na to nie zasługują.
Jezus wyraża chwałę Ojca w Jego człowieczeństwie. On nie stracił swojej tożsamości jako Boga stając się człowiekiem, ale raczej wyraził w tym prawdę o naturze Boga. Bóg objawił swoją chwałę Mojżeszowi jako łaskawy, z wielką cierpliwością i dobrocią (Wj 33:18-19; 34:6).
Sam fakt, że Bóg nas kocha i tak gorliwie chce naszej miłości pokazuje głęboką pokorę. Jesteśmy słusznie zafascynowany mocą Bożą, ponieważ jest to obce dla nas. Jednak nieopisana miłość Boża i pokora jest tym, co wywołuje miłość i pokorę w nas.
Ojcze, chcę, aby także ci których mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem… (J 17:24)
Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na Moim tronie… (Ap 3:21)
Razem też wskrzesił i posadził na wyżynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przeogromne bogactwo swej łaski okazać przez dobroć względem nas, w Chrystusie. (Ef 2:6-7)
Objawienie Jego chwały obejmuje zobaczenie Tego, który jest tak wielki (transcendencja), który przyszedł na ziemie tak nisko (uniżenie), by przyprowadzić nas tak blisko (odkupienie), ponieważ jesteśmy tak ważni (Oblubienica). Najwyższy Bóg uniżył się tak nisko z powodu tak wielkiego pragnienia bycia z nami. Jezus chce adoracji i uwielbienie i wdzięczności opartej na partnerstwie z Nim na najgłębszych poziomach. Jesteśmy zadziwieni Jego mocą, pokorą i przekonani o Jego miłości.
Pokora Boga wyraża się w wszystkim co robi, zwłaszcza w wywyższeniu słabych ludzi, by rządzili wraz z Nim.
Któż jest jak nasz Pan, Bóg nasz, który mieszka na wysokościach, i patrzy w dół na niebo i na ziemię Podnosi nędzarza z prochu, a ubogiego wywyższa ze śmieci, aby posadzić go z książętami, z książętami ludu swego. (Ps 113:5-8)
Wywodzi z prochu nędzarza, podnosi ze śmietnika ubogiego, aby go posadzić z dostojnikami, przyznać mu krzesło zaszczytne…(1 Sam 2:8)
Jezus od zawsze miał wszystko, wszelki autorytet przed wcieleniem, ale On nie miał nas ze sobą (J 17:24). Był bogaty, a stał się biedny, byśmy my stali się bogaci w Nim.
Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić. (2 Kor 8:9)
Jezus nie służył, by coś udowodnić, ale by wyrazić prawdę o sobie. To właśnie dlatego, że Jezus jest Bogiem, który służył i dał wolną wolę niewdzięcznym ludziom (Łk 6:35).
Jezus nie przyszedł na ziemi, by udowodnić, jaką ma moc, ale przyszedł z powodu wielkiej miłości aby odkupić nas. On nie przyszedł jako Bóg jaspisu (pełny chwały) (Ap 4:3), ale jako człowiek, który wyraża Bożą chwałę w tajemnicy pokory. Bóg chwały chce relacji z ludźmi nie tylko by olśnić ich. On może zadziwić nas pokazem swojej siły, ale nie może mieć związek z nami bez pokory. A Zasiadający na tronie podobny był z wyglądu do jaspisu i do krwawnika… (Ap 4:3)

JEZUS BYŁ ZADOWOLONY Z BYCIA UKRYTYM W BOŻEJ WOLI (Iz 49)

Izajasz dał nam proroczy wgląd w jaki sposób Jezus widział swoje życie i posługę, gdy był na ziemi. Ten fragment nie opisuje narzekanie Jezusa, ale to pokazuje jego zaufanie do Bożej oceny Jego życia. Ludzie doszli do wniosku, że Jezus trudził się na próżno, bo w ludzkich oczach nie udało się osiągnąć niczego wartego uwagi. Jednak Bóg widział swoje życie jako wspaniałe.
W cieniu swej ręki mnie ukrył... w swoim kołczanie mnie schował… Ja zaś mówiłem: "Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana... (Iz 49:2-5)
Jezus miał pewność, że Bóg widział Jego życie jako wspaniałe. Zanim Jezus głosił pierwsze kazanie lub uzdrowił pierwszą osobą, Ojciec był bardzo zadowolony z jego 30 lat pokory. W tym czasie Jezus nie osiągnął niczego wartego uwagi ludzkimi oczami. Jezus nie skierował swojej siły na coś co ludzie zauważą, ale na miłość i usługę Ojcu i ludziom.
I oto rozległ się głos z nieba: "Ten jest Syn mój umiłowany, w którym mam upodobanie". (Mt 3:17)
Jezus jako sługa by ukryty (w. 2) aż do momentu, którym Ojciec wyznaczył, aby objawić Go narodom jako Króla. Jezus jest sługą wszystkich narodów, które wcześniej Nim wzgardziły i obraziły.
Tak mówi Pan… do wzgardzonego we własnej osobie, do budzącego odrazę pogan, do niewolnika władców: "Królowie zobaczą cię i powstaną, książęta padną na twarz, przez wzgląd na Pana, który jest wierny, na Świętego Izraela, który cię wybrał". (Iz 49:7)
W zachodniej kulturze mniejszy, uniżony i pokorny jest postrzegany negatywnie. Jezus przychodzi do nas ukryty jako nieznany cieślą z małego miasteczka. Pokora nie jest tylko cechą charakteru godną podziwu, ale jest tym, kim jest Bóg i jak On przemienia narody. Wielu wierzących postrzega Boga jako Boga władczego, a nie widzi tego, że On króluje przez siłę płynącą z pokory (która bierze się z pokory). Te osoby tylko starają się rosnąć w siłę by mieć władze (panowanie), a nie rosnąć w pokorze, by panować jak Jezus.
Pokaz siły, wielkości jest "zbyt słabą" metodą wprowadzenia zmian w narodach. Narody będą trwale przekształcone tylko przez ludzi, którzy są w relacji z Jezusem w głębokiej pokorze. Tylko "moc" pokory Boga może do tego doprowadzić. Ludzie często pytają, dlaczego Bóg nie mówi więcej i pokazuje więcej swojej mocy? Ukrycie Boga jest częścią przesłania, która odsłania prawdziwą naturę Jego wiecznego Królestwa. W dzisiejszych czasach, Bóg więcej słucha niż mówi do swego ludu, i czeka na zaproszenie do każdego ludzkiego serca.
My patrzymy na Boga, który jest głęboko poruszony naszą słabą miłością, radością i odpowiedzią na Jego wezwanie. On jest pełnią miłości i pokory - daje więcej niż otrzymuje (Dz 20:35) i raduje się z nami (Rz 12:15).
…który powiedział: "Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać". (Dz 20:35)
Miejsce spoczynku Boga zawsze będzie tam, gdzie Jego lud żyje w pokorze.
Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem stóp moich… jakież to jest miejsce, gdzie mógłbym spocząć? (…) lecz Ja patrzę na tego, który jest pokorny i przygnębiony na duchu… (Iz 66:1-2)