Uwielbienie Nieba

WPROWADZENIE

Dawid i Świątynia

Okno na chwałę:

Król Dawid jest jedną z najbardziej ważnych postaci w historii biblijnej, jego postać ma też bardzo duże znaczenie dla tematu tego seminarium.
W Psalmach słowo świątynia, w zależności od tłumaczenia pojawia się około 10 razy. Większość z tych wystąpień ma miejsce w psalmach Dawida. Dwa z nich omówimy sobie później. Tutaj podaję 5 przykładów:
W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga; usłyszał On mój głos ze swojej świątyni, a krzyk mój dotarł do Jego uszu. (Ps 18:7)
O jedno proszę Pana, tego poszukuję: bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Pana, stale się radował Jego świątynią. (Ps 27:4)
Ja zaś dzięki obfitej Twej łasce, wejdę do Twojego domu, upadnę przed świętym przybytkiem Twoim przejęty Twoją bojaźnią. (Ps 5:8)
Oddam Ci pokłon ku Twemu świętemu przybytkowi. I będę dziękował Twemu imieniu za łaskę Twoją i wierność, bo wywyższyłeś ponad wszystko Twoje imię i obietnicę. (Ps 138:2)
Szczęśliwy, kogo wybierasz i przygarniasz: mieszka on w Twoich pałacach. Niech nas nasycą dobra Twego domu, świętość Twojego przybytku! (Ps 65:5)

Problem:

Na pierwszy rzut oka wersety te wydają się jasne. Tak jak wszyscy starożytni Żydzi, również Dawid "organizował" swoje uwielbienie wokół najbardziej świętego miejsca w Izraelu – Świątyni w Jerozolimie;
Problemem oczywiście jest to, że Świątynia została zbudowana dopiero po śmierci Dawida. Psalm 18 (Ps 18) został napisany jeszcze nawet zanim Dawid został królem i żył w Jerozolimie. Czy więc Dawid miał na myśli inne miejsce, jako centrum uwielbienia, które istniało już za czasów Jego życia?

Terminologia:

Zarówno przybytek, który Dawid wzniósł dla arki w Jerozolimie, jak i przybytek Mojżesza w Gibeonie nie mogły być punktem odniesienia dla tych wersetów ponieważ Hebrajskie słowo, które w nich użyto (hek'l) oznacza fizyczną strukturę lub kompleks. To słowo pojawia się w ST 80 razy; część z nich przetłumaczona jest jako "nawa" lub "pałac".
Stąd, nie może ono po prostu funkcjonować jako synonim do miejsca odpocznienia Boga ("dom") tak, jak inne hebrajskie słowa tłumaczone czasem jako "świątynia". Słowo to pochodzi z języka sumeryjskiego i nie oznacza z definicji miejsca świętego, dlatego też w 3 z 5 przypadków Dawid łączy to ze słowem podkreślającym świętość tego miejsca ("q'da").
Użycie przez Dawida słowa hek'l na określenie przybytku, w którym znajdowała się Arka na Górze Synaj byłoby tak samo niepoprawne, jak określenie namiotu wspaniałą budowlą.

Pałac Boga:

W najwyższym niebie, na szczycie Świętego Miasta, jest miejsce, jakiego nie ma nigdzie indziej – Niebiańska Świątynia. Jest to kulminacyjny punkt objawienia nieba, które progresywnie się rozwijało i jest to również najważniejsze miejsce w całym wszechświecie.
To tam konkretnie (a nie w Niebie – ogólnie) mieszka sam Bóg, i to właśnie w kierunku tego miejsca Dawid kierował swoje uwielbienie. Mimo, że to jego syn Salomon wybudował Świątynię, to powodem dla którego to pragnienie pojawiło się w sercu Dawida, było to, że zobaczył on prawdziwą świątynię w niebie i pragnął na ziemi miejsca, które by ja naśladowało.

BIBLIJNE WPROWADZENIE DO NIEBIAŃSKIEJ ŚWIĄTYNI

Zanim omówimy, jak Niebiańska Świątynia odnosi się do objawienia nieba, które już zostało przez nas poruszone, oraz co dzieje się w jej wnętrzu, to zatrzymamy się na chwilę na fakcie jej istnienia. Jak zobaczymy, Pismo sporo mówi o tym najwspanialszym miejscu. Pierwsze trzy odniesienia pochodzą z mniejszych proroków.
Jonasz - Jest szereg przyczyn dla których powyższy werset musi się odnosić do Świątyni w Niebie, a nie do Świątyni w Jeruzalem.
Z wnętrzności ryby modlił się Jonasz do swego Pana Boga. I mówił: W utrapieniu moim wołałem do Pana, a On mi odpowiedział. Z głębokości Szeolu wzywałem pomocy, a Ty usłyszałeś mój głos. Rzuciłeś mnie na głębię, we wnętrze morza, i nurt mnie ogarnął. Wszystkie Twe morskie bałwany i fale Twoje przeszły nade mną. Rzekłem do Ciebie: Wygnany daleko od oczu Twoich, wejrzeć na Twój święty przybytek? Wody objęły mnie zewsząd, aż po gardło, ocean mnie otoczył, sitowie okoliło mi głowę. Do posad gór zstąpiłem, zawory ziemi zostały poza mną na zawsze. Ale Ty wyprowadziłeś życie moje z przepaści, Panie, mój Boże! Gdy gasło we mnie życie, wspomniałem na Pana, a modlitwa moja dotarła do Ciebie, do Twego świętego przybytku (hek'l). (J 2:2-8)
1. W księdze Królewskiej (2 Krl 14:25) czytamy, że służba Jonasza przypadała w okolicach 800 r. p. n. e. Był to czas, kiedy królestwo Judy i Izraela było podzielone, a Jonasz był prorokiem dla Izraela, nie Judy i w związku z tym życie religijne Jonasza nie było skupione wokół Jerozolimy.
2. Sformułowania użyte przez Jonasza: "Z głębokości Szeolu", "na głębię", "we wnętrze morza", "do posad gór zstąpiłem", "zawory ziemi" pokazują kontrast kosmologicznego spektrum pomiędzy miejscem, gdzie znajdował się Jonasz w najniższych częściach ziemi i Bożą obecnością w najwyższym z niebios w Jego Świętej Świątyni.
3. Istnieje wyraźna pararela pomiędzy wersetami pierwszym i ósmym modlitwy Jonasza i Psalmem (Ps 18:6), które wyraźnie odnoszą się do Świętej Świątyni. Wiele pokoleń po Dawidzie, Jonasz także rozumiał, że ostatecznym miejscem uwielbienia nie było miasto Jeruzalem, ale raczej świątynia Boga w Niebie.
Habakuk:
1. Występuje tutaj to samo słowo, które pojawia się u Jonasza i w psalmach Dawida. Mimo ze okoliczności życia Habakuka sprawiają, że prawdopodobnym być mogło, że odnosi się to do świątyni wybudowanej przez Salomona, to porównując sposób, w jaki ten wyraz jest używany w innych miejscach Biblii, byłoby to wyraźnym odstępstwem, gdyby rzeczywiście prorok miał na myśli świątynię w Jeruzalem.
2. Kontekst tego wersetu również wskazuje raczej na to, że to o Niebiańską Świątynię chodzi. W wersecie 14 (Ha 2:14) znajdujemy obietnicę, że znajomość chwały Pana wypełni ziemię, po której następuje potępienie nikczemności i bałwochwalstwa oraz nakaz dla całej ziemi, aby była cicho przed Jego obliczem.
3. Stąd też Habakuk patrzy w niebo, gdzie na tronie zasiada Bóg w swojej suwerennej mocy nad wszystkimi narodami, a nie na świątynię w Jeruzalem, której los jest niepewny w obliczu inwazji Babilońskiej.
Micheasz:
Słuchajcie, wszystkie narody, wsłuchuj się, ziemio, i to, co ją napełnia! Niech Bóg przeciw wam będzie świadkiem, Pan z pałacu swego świętego! Bo oto Pan wychodzi ze swego przybytku, zstąpi i deptać będzie po wyniosłościach ziemi. Stopnieją pod Nim góry, rozdzielą się doliny jak wosk przed ogniem, jak wody rozlane po stoku. (Mi 1:2-4)

MIEJSCE ZAMIESZKANIA BOGA

Ten poważny, wzbudzający lęk obraz Boga wyłaniającego się ze swojej Niebiańskiej Świątyni i zstępującego na narody, aby urzeczywistnić swoje sądy, jest dalej wyrażone w podobnym fragmencie, współczesnemu Micheaszowi - Izajaszowi:
Spojrzyj z nieba i patrz z Twej stolicy, świętej i wspaniałej…Podobnie jak ogień pali chrust i sprawia wrzenie wody - abyś dał poznać Twe imię wrogom. Przed Tobą drżeć będą narody,.gdy dokonasz dziwów nadspodziewanych, i o których z dawna nie słyszano. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufność. (Iz 63:15:64:1-3)
Skupienie naszej wizji

Alternatywne opisy:

Niezwykła symetria z tego fragmentu pod koniec księgi Izajasza otwiera serię wersetów opisujących Niebiańską Świątynię;
Z porównań opisów niebiańskiego mieszkania z Izajaszem (Iz 63) oraz Niebiańskiej Świątyni Micheasza (Mi 1:2) wynika, że są one podobne. Hebrajski rzeczownik użyty w Izajaszu (Iz 63) występuje zaledwie pięć razy w całym Starym Testamencie, ale punktem odniesienia jest właśnie to szczególne miejsce nazwane Niebiańską Świątynią, do której można się odnosić na inne sposoby;
Na przykład Habakuk (Ha 2:20) ma prawie jednakowe odniesienie w Zachariaszu (Za 2:13):
Niech wszelkie stworzenie zamilknie w obliczu Pana, który już wychodzi ze swego świętego przybytku. (Za 2:13)

Szczególne Odniesienia:

Ten ważne połączenie zarówno pisemnie jak i koncepcyjnie nabiera większej jasności, gdy 'świątynia' lub 'miejsce zamieszkania' jest wymienione przez autorów Biblii;
Nie używali oni naszych ogólnych nazw na – niebo, raczej korzystali z bardzo konkretnego języka, po to aby zwrócić uwagę czytelników na szczególne miejsce w niebiosach synonimiczne do Niebiańskiej Świątyni (ale w większości przypadków nie synonimiczne z 'Niebem'- tj. trzecim niebem);
W jaki sposób można odnosić się do Nieba, jako do miejsca zamieszkania Boga (jak zostało to przedstawione w poprzedniej sesji) tak samo jak niebiańska świątynia i obydwa terminy nie są wymienne?
Gdy nasze zrozumienie jest już naostrzone w tym punkcie, jest ono tak bardzo ważne ponieważ pozwala nam przełożyć owe dostępne opisy Jego Świątyni na wysokościach na realne miejsce, rozkoszować się tymi szczegółami poprzez refleksję modlitewną oraz zastosować ich znaczenie związane z uwielbieniem.

Niebiańska Świątynia - jest kilka hebrajskich słów, które składają się na "świątynie" i "miejsce zamieszkania" w większości tłumaczeń na angielski i nie ma większej różnicy w znaczeniu, gdy używamy do miejsca zamieszkania Boga. Jednakże, to prawda, że w niektórych przypadkach jest to trudne, żeby zdecydować dokładnie, czy chodzi o ziemskie czy niebiańskie sanktuarium; kontekst zazwyczaj to wyjaśnia. Kiedy usunie się niejednoznaczne przypadki, dokładnie dziesięć wyraźnych odniesień do Niebiańskiej Świątyni pojawia się w Starym Testamencie przez język "świątyni" (nie zawiera to jednakże odniesień, gdzie znajduje się słowo "świątynia").
Ze swego świętego mieszkania, z niebios, spojrzyj i pobłogosław Izraela, lud swój, podobnie jak i ziemię - kraj opływający w mleko i miód - którą nam dałeś, jak poprzysiągłeś naszym przodkom. (Pwt 26:15)
W Jerozolimie zapanowała radość tak wielka, jakiej nie było w Jerozolimie od czasów Salomona, syna Dawida, króla izraelskiego. Na koniec powstali kapłani, aby błogosławić lud. Ich głos został wysłuchany, a modlitwa ich doszła do Jego świętego mieszkania - do nieba. (2 Krn 30:26-27)
Usłysz głos mego błagania, gdy wołam do Ciebie, gdy wznoszę ręce do świętego przybytku Twego. (Ps 28:2)
Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem jest Bóg w swym świętym mieszkaniu. Bóg przygotowuje dom dla opuszczonych, a jeńców prowadzi ku pomyślności; na ziemi zeschłej zostają tylko oporni… Rydwanów Bożych jest tysiące tysięcy: to Pan do świątyni przybywa z Synaju… Boże, widać Twoje wejście, wejście Boga mego, Króla mego, do świątyni. (Ps 68:6-7:18:24)
Przed Nim kroczą majestat i piękno, potęga i jasność w Jego przybytku. (Ps 96:6)
Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego, popatrzył z nieba na ziemię… (Ps 102:20)
Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, głoście dzieła Jego wśród narodów! (Ps 150:1)
Ty zaś będziesz im prorokował wszystkie te słowa i powiesz im: Pan grzmi z wysoka i ze swego świętego przybytku głos wydaje; grzmi potężnie przeciw swemu pastwisku, krzyk podnosi, jak tłoczący prasę do wina. Do wszystkich mieszkańców ziemi. (Jr 25:30)

KRÓL I JEGO ŚWIĄTYNIA

Niebiański Tron

Tematem bardziej nam znanym niż Niebiańska Świątynia, jest niebiański tron. Jeden z wielu o tej tematyce Psalmów ogłasza:
Pan w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechświat. (Ps 103:19)
Prawie za każdym razem, kiedy niebo się otwierało, ludzie zyskiwali dostęp by na krótką chwile doświadczyć majestatu Jego piękna, zaledwie zerkając na Boży Tron.
Cytując Izajasza 66:1, Jezus potwierdził, że niebo było miejscem Bożego tronu (Mateusza 5:34), podobnie autor listu do Hebrajczyków utrzymuje, że Jezus zasiadł po prawicy tronu Majestatu na wysokościach. Tym samym, w Biblii występuje jasne bezpośrednie połączenie pomiędzy tronem Boga, a jego położeniem w Niebie.

Tron i Świątynia - według Biblii istnieje również bezpośrednia relacja między Tronem w Niebie, a niebiańską Świątynią. Relacje tą można zaobserwować przynajmniej trzy razy w Psałterzu.
Pan w świętym swoim przybytku, Pan ma tron swój na niebiosach. Oczy Jego patrzą, powieki Jego badają synów ludzkich. (Ps 11:4)
Psalm. Dawidowy. Przyznajcie Panu, synowie Boży, przyznajcie Panu chwałę i potęgę!
Przyznajcie Panu chwałę Jego imienia, na świętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana! Głos Pański ponad wodami, zagrzmiał Bóg majestatu: Pan ponad wodami niezmierzonymi. Głos Pana zgina dęby, ogałaca lasy: a w Jego pałacu wszystko woła: Chwała! Pan zasiadł na tronie nad potopem i Pan zasiada jako Król na wieki. Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi, niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem. (Ps 29:1-3:9-11)
Pan króluje, oblekł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje. Twój tron niewzruszony od wieczności, Ty jesteś od wieków, o Boże. Podnoszą rzeki, o Panie, rzeki swój głos podnoszą, rzeki swój szum podnoszą. Ponad szum wód rozległych, ponad potęgę morskiej kipieli potężny jest Pan na wysokościach. Świadectwa Twoje są bardzo godne wiary; domowi Twojemu przystoi świętość po wszystkie dni, o Panie! (Ps 93:1-5)
1. Jedynie poza kilkoma możliwymi wyjątkami, wzmiankami w Psalmach (Ps 18; Ps 11:4) najbardziej jawnie i bezsprzecznie potwierdza istnienie Niebiańskiej Świątyni w pismach dawidowych. Co jest niezwykłe, Dawid zaznacza lokalizację świątyni słowem (hêkāl), identyfikując go z Bożym tronem w niebie.
2. Również dwa inne fragmenty, opisują z bojaźnią Boży, starożytny, wieczny tron w niebie i opisują jego panowanie nad wszystkim jako tak pewne jak Jego panowanie nad wielkimi wodami.
3. Oba te fragmenty przedstawiają Jego Świątynię, lub dom, jako miejsce gdzie zasiada na tronie w swoim majestacie. Przywodzą one na myśl wersety z Psalmów (Ps 103:20-21; Ps 148:1-4), pierwszy z nich nawet rozpoczyna się inwokacją anioła, który oddaje chwałę Bogu, która jest mu on dłużny.
Ten, który zasiada pomiędzy Cherubinami.

Poza przykładami, bezpośredni związek jedności tronu i świątyni Bożej na wysokościach jest ustanowiony poprzez sposób, w jeden z podstawowych, w jaki Pismo opisuje Boży, królewski tron.
Wielokrotnie w Starym Testamencie Pan jest opisywany, jako zasiadający na tronie pomiędzy lub nad cherubinami (1 Sm 4:4; 2 Sm 6:2; 2 Krl 19:15; Ps 80:1; Ps 99:1).
Pamiętając, że cherubini są bezustannie wpleceni w opisy miejsca zamieszkania Boga, w ten sposób odniesienie do Bożego tronu staje się bardzo jasne.
Uważa się, że cherubiny są kojarzone z tronem króla, w tym przypadku z Bogiem - królem, lecz w Starym Testamencie figurują one na widocznym miejscu prawie wyłącznie zarówno w przybytku jak i w świątyni. (Wj 25:19; 26:31; 1 Krl 7:36; 8:6). Konsekwentnie, niebiański Boży tron wraz z żyjącym cherubinem, mogą być umieszczone w niebiańskim przybytku, według Starego Testamentu.1

Wpatrując się w tron

Tak pełne mocy jak owe opisy Bożego Słowa są, nacisk na związek świątyni oraz tronu są bardziej odczuwalne we fragmentach, które opowiadają doświadczenie kogoś, kto oglądał go swoimi oczami. Do tego momentu, świadek Niebiańskiej Świątyni w Nowym Testamencie jeszcze nie jest przedstawiony, jednak nie z powodu braku odpowiedniego materiału. Nigdzie indziej Niebiańska Świątynia nie jest przedstawiona w takich szczegółach jak w Apokalipsie.
Przedstawienie Świątyni w Księdze Apokalipsy:

W Apokalipsie (Ap 11:19) Jan mówi, że ujrzał,, świątynia Bożą otwartą w niebie". Przez całą Apokalipsę Jan opisuje rzeczy, które wydarzają się w Bożej Świątyni. (Ap 15:5-8:16:1:17-18);
Potem Świątynia Boga w niebie się otwarła, i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni, a nastąpiły błyskawice, głosy, gromy, trzęsienie ziemi i wielki grad. (Ap 11:19)
Któż by się nie bał, o Panie, i Twego imienia nie uczcił? Bo Ty sam jesteś Święty, bo przyjdą wszystkie narody i padną na twarz przed Tobą, bo ujawniły się słuszne Twoje wyroki." Potem ujrzałem: w niebie została otwarta świątynia Przybytku Świadectwa. I ze świątyni wyszło siedmiu aniołów, mających siedem plag, odzianych w czysty, lśniący len, przepasanych na piersiach złotymi pasami. I jedno z czterech Zwierząt podało siedmiu aniołom siedem czasz złotych, pełnych gniewu Boga żyjącego na wieki wieków. A świątynia napełniła się dymem od chwały Boga i Jego potęgi. I nikt nie mógł wejść do świątyni, aż się spełniło siedem plag siedmiu aniołów. (Ap 15:4-8)
A siódmy wylał swą czaszę w powietrze: a ze świątyni od tronu dobył się donośny głos mówiący: "Stało się!" I nastąpiły błyskawice i głosy, i gromy, i nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi, jakiego nie było, odkąd jest człowiek na ziemi: takie trzęsienie ziemi, tak wielkie. (Ap 16:18-19)
Podczas gdy widok chwalebnej Bożej Świątyni mógł być niezrównany w swym zasięgu, co powinno być widoczne musi być pokreślone: Jan nie ujrzał czegoś nowego. Choć zachwycony przez to co zobaczył, Jan nie musiał aklimatyzować się do idei, Boga zamieszkującego w rzeczywistej świątyni w niebie.

Starożytna Rzeczywistość:

Tak jak wszyscy Żydzi w tamtych czasach, Jan wierzył w to, o czym Mojżesz, Jonach, Izajasz, Micheasz, Habakuk, Jeremiasz i Zachariasz, wszyscy oni, świadczyli w bardzo prostych (ale pełnych czci) terminach;
Podobnie, każdy starożytny Żydowski czytelnik rozpoznałby skoncentrowanie treści wokół Niebiańskiej Świątyni nawet przed wyraźnym odniesieniem do niej z powodu szczegółów, których dostarczył Jan, po tym jak został wezwany przez otwarte drzwi w niebie;
Zapierająca dech w piersiach scena w czwartym i piątym rozdziale Księgi Apokalipsy jest pełna opisów, które dawały niejednym obeznanym w Starym Testamencie powody do rozpoznania tego, że Jan oglądał wnętrze niebiańskiego sanktuarium;
I tak centralne położenie wywyższonego tronu Bożego w tych dwóch rozdziałach podkreśla położenie tego tronu w Niebiańskiej Świątyni.

Konkluzje
A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli?" I powiedziałem do niego: Panie, ty wiesz. I rzekł do mnie: To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi. Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał… (Ap 7:13-16)
1. Byłoby trudniej wyobrazić sobie wyraźniejszego stwierdzenia na istnienie Niebiańskiej Świątyni i miejsca , gdzie znajduje się w niej tron. Dodatkowym potwierdzeniem są słowa obietnicy, że Ci są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy!
2. Możemy więc śmiało wywnioskować: Niebiańska Świątynia jest Niebiańską Salą Tronową. Nie ma żadnej różnicy pomiędzy tymi dwoma i dwie odnoszą się do prawdziwie realnego, namacalnego miejsca.
3. Implikacje, które za tym idą, są wprost niewiarygodne i gdybyśmy wzięli je prawdziwie pod uwagę, wywołałby one ,,burzę" w naszej teologii uwielbienia oraz w zrozumieniu Bożych rządów.

UMIESZCZENIE NIEBIAŃSKIEJ ŚWIĄTYNI W SZERSZYM OBJAWIENIU NA TEMAT NIEBA

Wprowadzenie

Zrozumienie tego połączenia między Świątynią, a tronem jest wystarczające, aby umieścić niebiańskie sanktuarium w Świętym Mieście, na podstawie tego co objawia Księga Apokalipsy (Ap 21-22) na temat umieszczenia odwiecznego Bożego tronu pośrodku miasta. Jednakże, osobiście wierzę, że jest dokładniejsze stwierdzenie, że Niebiańska Świątynia znajduje się na szczycie miasta na górze.
Podczas gdy to niekoniecznie zmienia jej wagę, gdy przedstawiamy jej rozmieszczenie w inny sposób, istnieją biblijne powody, by zaakceptować ten pogląd. Chociaż, tak jak stwierdziliśmy to wcześniej,nie jesteśmy nawet blisko zrozumienia większości tego, co jest do odkrycia na temat nieba, posiadamy tak dużo jasności jak to możliwe odnośnie tego co Pan już objawił nam w swojej mądrości.
Tak samo istotne jak zrozumienie Niebiańskiej Świątyni jest to, żeby fascynacja musi przewyższyć funkcję, jako motywacja w poznawaniu owej doktryny. To jest najbardziej olśniewające miejsce jakie istnieje, i tam mieszka nasz Ukochany Jezus, właśnie teraz.
Oprócz właściwego uzasadnienia modlitwy dniem i nocą, to samo w sobie powinno spowodować, żebyśmy przedarli się przez ową nieznajomość tych tematów oraz, abyśmy nie ustali dopóki niejasność będzie zastąpiona klarownością.

Rozróżnienie

Różne jednostki

Jak fragment powyżej wyraźnie przekazuje, że Niebańska Świątynia oraz Niebiańskie Jeruzalem są odmiennymi jednostkami, potrzebujemy wiedzieć dlaczego tak jest, zanim zadamy pytanie dlaczego, Niebiańska Świątynia znajduje się wewnątrz Niebiańskiego Jeruzalem;
Często zaznacza się, że oba wymiary Świętego Miasta przypominają sześcienne wymiary Miejsca Najświętszego w Świątyni Salomona. W rezultacie o całym mieście było powiedziane, że jest świątynią. To wydaje się być potwierdzone przez interesująca uwagę w Apokalipsie (Ap 21:22), w której Jan uważa, że ,,nie widział żadnej świątyni w niej". Konceptualne pytania będzie zaadresowane wpierw, później dokładne;
Gdy rozważamy to, że świątynia nie służy jako kontekst Bożego zamieszkiwania z ludźmi, później właściwym jest uważanie Niebiańskiego Jeruzalem za świątynię w pewnym sensie, ponieważ jest to stałe miejsce zamieszkanie Boga i wieczne dom świętych;
W ten sposób przedstawione wymiary mogą być pouczające, dlatego że wywołują wspomnienia o konstrukcji Świątyni Salomona (chociaż musimy pamiętać, że to Miasto było pierwsze, a nie odwrotnie);
W dalszym ciągu, prawdziwy wymiar miasta, nie był podany ie dlatego, abyśmy mogli wydedukować z niego symboliczne znaczenie, ale po to, aby Boży ludzie mogli znać ogrom ich przyszłej rezydencji i zachwycać się z wdzięcznością;
Zachowanie tej perspektywy limitów symbolizmu razem z faktem, że miasto nigdy nie jest wspomniane jako świątynia w księdze, która jest wypełniona ten temat jest bardzo ważny. Jednak najważniejsze, opisy miasta ujęte na końcu księgi po prostu nie korespondują ze sposobem w jaki Niebiańska Świątynia jest przedstawiona, do tego momentu (szczegóły, które jeszcze muszą być rozwinięte);
Byłoby to bardzo dziwne, gdyby Jan podkreślał fakt, że tron Boży i tron Baranka są pośrodku miasta gdyby sala tronowa i miasto były synonimiczne;
Pan naprawdę mieszka pośrodku miasta i dlatego może być ono właściwie uważane za Jego dom. Jednak, jak Jezus nazwał siebie samego, w Jego domu jest wiele mieszkań, gdzie będziemy przebywać na zawsze i te pokoje nie są tym samym co Jego pokój- majestatyczna świątynia, gdzie On zasiada na swoim tronie.

Pytanie o Świątynię:

Ale co w takim razie z kłopotliwa obserwacją Jana związaną z obecnością świątyni pośrodku miasta? Czy to stanowczo nie zaprzecza uwadze, że Niebiańska Świątynia istnieje tam w środku? Jeśli chodzi o egzegezę, kontekst wyjaśnia wszystko;
Większy obraz malowany przez Biblię ogólnie, przez księgę, w której ten fragment występuje i przez następny rozdział musi zwiastować interpretację tekstu, a nie tylko słowa, które nastąpią, po napisanym wcześniej numerze na stronie;
Zrobiono już wcześniej aluzję do tego, że tabernakulum lub świątynia na ziemi miała być wzorowana niebiańskim modelem. Była to dominująca teologiczna koncepcja, która stała za Żydowskim zrozumieniem świątyni i z tą perspektywą możemy lepiej zrozumieć sens słów Jana;
W kontekście Jan nie spogląda na Nowe Jeruzalem w chronologicznej próżni, ale w raczej jako ostateczną podsumowanie historii, kiedy wielkie miasto ostatecznie spocznie na ziemi;
Dlatego on z radością opowiada, że nie ma żadnej świątyni w nim, ponieważ wzór na którym wszystkie poprzednie były zakładane ostatecznie się pojawił. Jego sprawozdanie, dlatego, wskazywało na obecność ziemskiej świątyni ponieważ Jan wpatrywał się w decydujący moment, kiedy wiek replikacji ustał i wiek wypełnienia w końcu zaświtał;
Całkowitym celem ziemskiej świątyni było w jakiś sposób ściągnąć i sprowadzić Bożą obecność (On był w Niebie) na ziemię. Jan widzi moment, kiedy mieszkanie Boże wschodziło na ziemię i dlatego nie było potrzeby, żeby świątynia była na ziemi, bo ona już od zawsze istniała;
Dlatego właśnie, po jego słowach natychmiast następuje: "bo Pan Bóg wszechmogący i Baranek, są jego świątynią). Nie byłoby żadnego znaczenia do tego kontrastu, jeśli Jan oglądałby Niebiańska świątynię, ponieważ miasto już było przepełnione obecnością Pana Boga Wszechmogącego i Baranka;
Jednak, to czego brakowało ziemskiemu miastu Jeruzalem była obecność samego Pana w świątyni i w końcu piękna, wynikającego z tego zestawienia.

Korona Wszechświata

Koncepcja Wysokości:

Ważne jest krótko przypomnieć, że koncepcja wysokości stała w centrum Żydowskiej kosmologii, ze wznoszącymi się stopniami zrównanymi z większą świętością i wzrastającym statusem wywyższenia.
Tak jak mówi Richard Bauckham, Biblia przedstawia “Boga jako cesarza uniwersum, wysoko zasiadającym na swym niebiańskim tronie, niewyobrażalnie wywyższonego ponad wszystko co stworzył, panującego".
Szczyt wywyższenia by mógł więc korespondować ze szczytem na wysokości. Na podstawie tej szeroko pojętej myśli, pasowałoby by wyjątkowe Boże mieszkanie, było na szczycie Nowego Jeruzalem, które już samo jest usytuowane ponad środkowym niebem.
Na szczęście ta stosowność ma pokaźne wsparcie, pozwalając na wysoki poziom pewności, że Niebiańska Świątynia jest na szczycie miasta na górze.

Pan Bóg Najwyższy:

Na początku księgi Joba znajduje się poświadczenie, że Pan zamieszkuje na wysokościach:
Czyż Bóg nie jest ponad niebiosa? Czy nie widzi wierzchołków gwiazd najwyższych? Osłaniają Go przecież chmury, tak że nic nie widzi, i obraca się tylko w niebieskich sferach. (Hi 22:12:14)
To nie jest przypadkowe, że główna księga uwielbienia w Biblii również zawiera niektóre najbardziej mocne objawienia Nieba. Tak jak już wcześniej widzieliśmy, Psałterz ma dużo do powiedzenia na temat Jego tronu i mieszkania, psalmiści również są pełni bojaźni wobec Wywyższonego Miejsca Jego przebywania.
Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego, popatrzył z nieba na ziemię… (Ps 102:20)
O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi! Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa. (Ps 8:1)
Pan jest wywyższony ponad wszystkie ludy, Jego chwała sięga ponad niebiosa. I któż jest równy Panu i Bogu naszemu, którego tron jest wysoko, który zwraca się, aby ujrzeć to, co na niebie, i to, co na ziemi? (Ps 113:4-6)
Boża chwała wznosi się nawet ponad niebiosa. Finałowy werset z tych powyżej, jest szczególnie ważny, dlatego, że w pewien sposób wzywa nas, żebyśmy zrozumieli, że Pan jest tak bardzo wywyższony, że musi się uniżyć, nawet by oglądać wzniosłe rzeczy w niebiosach.
Dodatkowo, innym przykładem jest Psalm (Ps 97:9), który deklaruje “Tyś bowiem, Panie, wywyższony - ponad całą ziemię i niezmiernie wzniosły pośród wszystkich bogów." Przez inne Psalmy oraz gdziekolwiek indziej, Jahwe często odnosi się do "Boga Najwyższego" lub do podobnych wariantów.
W obu przypadkach Jego wywyższony status oraz tożsamość jest podkreślona, ale ponownie zauważamy, że myśl biblijna i zobrazowanie tego było synonimiczne z naczelną wysokością Jego fizycznego miejsca zamieszkania w niebie.

Jego Najwyższe Komnaty
Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! Odziany we wspaniałość i majestat, światłem okryty jak płaszczem. Rozpostarłeś niebo jak namiot, wzniosłeś swe komnaty nad wodami. Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru. Jako swych posłów używasz wichry, jako sługi - ogień i płomienie. (Ps 104:1-4)
Pan, Bóg Zastępów… zbudował na niebiosach pałac wysoki, a sklepienie jego oparł o ziemię… (Am 9:5-6)
1. Badanie głębiej:
2. Na początku:
3. Chwała na Wysokościach:
  Alleluja. Chwalcie Pana z niebios, chwalcie Go na wysokościach! Chwalcie Go, wszyscy Jego aniołowie, chwalcie Go, wszystkie Jego zastępy! Chwalcie Go, słońce i księżycu, chwalcie Go, wszystkie gwiazdy świecące. Chwalcie Go, nieba najwyższe i wody, co są ponad niebem: niech imię Pana wychwalają, On bowiem nakazał i zostały stworzone, utwierdził je na zawsze, na wieki; nadał im prawo, które nie przeminie. (Ps 148:1-6)
  1. W tej pięknej inwokacji do całego stworzenia, by chwaliło Boga Jahwe, (Ps 148:1-6) wyraźnie wzywa te wody i tych, którzy przy nich trwają do uwielbienia;
  2. Psalmiści patrzą na najwyższe niebiosa oraz na wody, które nad nimi zasiadają, wzywając je by połączyły się w pieśni całego kosmosu.

NIEBIAŃSKI WZÓR

Sanktuarium Króla

Patrząc sumarycznie na to, co prezentuje Biblia, możemy rozumieć miejsce Bożego przebywania, jako konkretną lokalizację, nazwane Świątynią Niebiańską, która znajduje się na samym szczycie Świętego Miasta.
W rozumieniu Świętego Miasta, jako wielkiego miasta Boga, do którego jesteśmy zaproszeni, aby przyjść i zamieszkać w nim na wieczność, teraz poszliśmy o kolejny krok do przodu i odkryliśmy, że tak jak król ma przeznaczone dla siebie komnaty w swoim zamku, tak samo sam PAN ma sanktuarium, w którym mieszka na swojej Świętej Górze.
Na samym szczycie Nowego Jeruzalem, uczynionego nie ręką ludzką, ale przez samego Boga, stworzył On majestatyczną salę, gdzie zasiada na tronie.

Odpowiadając na pytania

Teraz, kiedy położyliśmy biblijny fundament objawienia nieba, możemy wrócić do wcześniej zadanego pytania: "Co właściwie zobaczył Mojżesz?". Kiedy Mojżesz był na Górze Synaj, zobaczył coś, czego kopię miał wykonać poprzez budowanie przybytku, tak, aby Bóg mógł zamieszkać pośród Swego ludu.
Wcześniej powiedzieliśmy, że w odpowiedzi na to pytanie leży znaczenie objawienia nieba i fundamentów służby PANU na ziemi. Mojżesz ujrzał Niebiańską Świątynię, i to właśnie niezrównane miejsce było konkretnie (a nie Nowe Jeruzalem:albo niebo w ogólnym rozumieniu) tym, na którym mają się wzorować wszystkie miejsca zamieszkania na ziemi.

Uwielbienie nieba

Pozwoliliśmy, aby rozsiane po całym Piśmie prawdy przyprowadziły nas do Świętego Miasta i skierowały nasze oczy wiary, na sam jego szczyt. W zadziwieniu wpatrywaliśmy się w niebiański szczyt i podziwialiśmy Świątynię, która się tam znajduje.
Na szczycie wszystkich rzeczy, na wyniosłym skraju wszechświata, gdzie mieszają się czas i nieskończoność, On zasiada na na tronie w swoim promieniejącym pałacu. Teraz musimy pozwolić słowom świętego tekstu, aby zaprowadziły nas do Jego górnych komnat i patrzeć w górę na to, co dzieje się w ich wnętrzu.
Możemy tylko próbować sobie wyobrazić ile czasu potrzeba, aby wspiąć się przez tysiące kilometrów kaskadujących poziomów wewnątrz Świętego Miasta. A jednak nie ma znaczenia, kiedy tam przybędziemy, ponieważ Pan nigdy nie ma spoczynku ani nie śpi, a Ci, którzy Go otaczają też nie odpoczywają dzień i noc. Przybliżając się będziemy słyszeć echo rozbrzmiewających pieśni, które rezonują w jego wyniosłej sali od wieków, wznosząc się do sufitu, który został położony w kosmicznych wodach: Święty, Święty, Święty jest PAN BÓG Wszechmocny…

SPOGLĄDAJĄC DO NIEBIAŃSKIEJ ŚWIĄTYNI

Objawienie Niebiańskiej Świątyni
Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale. (Kol 3:1-4)
Proszę w nich, aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. [Niech da] wam światłe oczy serca tak, byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących - na podstawie działania Jego potęgi i siły. Wykazał On je, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym. (Ef 1:17-21)
1. Od koncepcji do rzeczywistości:
Myśląc o Niebiańskiej Świątyni w wymiarze fizycznym

Rozmiar:

Mimo, że nie jest to pewne, wydaje się prawdopodobne, że Niebiańskie Sanktuarium kryje w sobie wiele komnat - można taki wniosek wysnuć głównie z rozmiaru świątyni, a także na podstawie opisu z Izajasza odnośnie futryny (Iz 6:4). Pośród przyczyn powstania koncepcji, że jest w Niebiańskiej Świątyni wiele komnat, jest też po prostu ta dotycząca jej skali;
Przyjmując założenie, że szczyt świętego miasta stanowi 10% jego podstawy, to wnętrze Niebiańskiej Świątyni miałoby wymiary 225 x 225 km, czyli jakieś 50 000 km2. [Wrocław ma 293 km2; woj. dolnośląskie ma około 20 tys. km];
Jeżeli szczyt miałby 5% podstawy, to wnętrze świątyni miałoby jakieś 112x112 km, czyli około 12 544 km2 – tyle, co całe województwo śląskie;
Oczywiście są to tylko nasze spekulacje, ale mogą dać nam wyobrażenie tego, co jest przed nami. Dlaczego jest to tak ogromne? Chociaż Niebiańska Świątynia jest miejscem zamieszkania Boga, a nie aniołów czy zbawionych, wszyscy Jego słudzy będą się tam gromadzić wiele razy przez całą wieczność.

Przestrzeń:
Przed tronem - niby szklane morze podobne do kryształu. (Ap 4:6)
I ujrzałem jakby morze szklane, pomieszane z ogniem… (Ap 15:2)
1. Rozmiar nadaje też kontekst jednej z pierwszych cech powyższej sceny, która wymaga wyjaśnienia, a mianowicie – jak to możliwe, że wewnątrz Świątyni znajduje się morze?2
2. Rozciągające się "przed tronem" podłoga Niebiańskiej Świątyni, jest majestatyczną, błyszczącą powierzchnią, którą Jan opisała jako "szklane morze z wyglądu podobne do kryształu".
3. Pismo zaświadcza jeszcze tylko o dwóch innych osobach, które dostrzegli coś podobnego. Mężczyźni Ci żyli długo przed Janem, a jednak użyli uderzająco podobnych określeń, aby opisać to, czego doświadczyli.
4. Kiedy Mojżesz i starsi Izraela zstępowali z góry Synaj "ujrzeli Boga Izraela, a pod Jego stopami jakby jakieś dzieło z szafirowych kamieni, świecących jak samo niebo." (Wj 24:10). Ezechiel opisuje "coś jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lśniący, rozpostarty ponad ich głowami, ku górze." (Ez 1:22)
5. Podobnie jak zostało to opisane w czwartym rozdziale Apokalipsy, oba te zdarzenia zawierają dramatyczne objawienie Bożego tronu, ponieważ zaprawdę one wszystkie odnoszą się do tego samego miejsca.
6. Ostatni z psalmów rozpoczyna się wezwaniem do uwielbienia skierowanym do tych, którzy są zgromadzeni na świecącym, niebiańskim morzem: "Alleluja. Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie!" (Ps 150:1). Hebrajskie słowo określające sklepienie (raqiya) jest tożsame z tym użytym w Ezechielu (Ez 1:22).
7. To połączenie z Bożą Świątynią w powyższej inwokacji zostawia niewiele miejsca na wątpliwości, że chodzi właśnie o "szklane morze lśniące jak kryształ". Wyobrażenie lśniącego, głęboko-niebieskiego firmamentu niemożliwego do ogarnięcia wzrokiem kiedy rozciąga się kilometr po kilometrze przy szczytowych partiach Świętej Góry natychmiast przywołuje na myśl słowo "potężny."
Więc, po pierwsze, On jest tym, którego należy uwielbiać. "Uwielbiajcie Pana w Jego przybytku". Użyte tutaj słowo "Bóg" nie jest zazwyczaj używanym w hebrajskim "elohim". Zamiast niego występuje tutaj "el", podobnie jak w imionach takich jak Emmanuel ("Bóg z nami") lub Gabriel ("potężny mąż Boży"). "El" wskazuje na "Boga wysokiego", "Boga stwórcę", tego, który przebywa w najwyższych sferach niebios. Przybytek odnosi się nie do miejsca, gdzie uwielbia się Boga, ale raczej do miejsca, gdzie Bóg przyjmuje uwielbienie, czyli do niebiańskiego przybytku, niebieskiej sali tronowej objawionej Mojżeszowi jako wzór dla ziemskiego przybytku.3

Myślenie o Niebiańskiej Świątyni w Kontekście Relacji
Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka. (Hbr 8:1-2)
1. Niebiańska Świątynia jest rzeczywistym miejscem, w którym Pan siedzi na prawdziwym tronie posiadającym fizyczną formę i jest otoczony przez rzeczywistą scenerię, której cały czas się przygląda. Bóg naprawdę tam mieszka, tak jak ty i ja mieszkamy np. w domu, tyle tylko że On nigdy się nie przeprowadzał i nie ma planów, żeby się stamtąd przenieść.
2. Aby pozwolić na pełniejsze wykrystalizowanie się świadomości trwałości i znaczenia Niebiańskiej Świątyni w naszych sercach rozważmy historię Jezusa. Jako Pan oczywiście nie ma początku ani końca. Razem z Ojcem i Duchem jest pełen chwały w swojej wieczności i wolny od wszelkich ograniczeń wieku.
3. Przyjmijmy, że około sześć tysięcy lat temu, z miejsca pełnego radości odosobnienia w jakim istniała Trójca, Bóg stworzył niebo i ziemię. Z tych sześciu tysięcy lat Jezus spędził około 5967 (99,5%) w Niebiańskim Przybytku.
4. Wyłączając jeszcze tysiąc lat w Jerozolimie w okresie Królestwa Tysiącletniego Jezus spędzi biliony lat w tym właśnie miejscu. Jak ci się wydaje – co Jezus musi o nim myśleć?
Myślenie o Niebiańskiej Świątyni w Kontekście Estetyki
Spojrzyj z nieba i patrz z Twej stolicy, świętej i wspaniałej! Gdzie Twoja zazdrosna miłość i Twoja potęga?… (Iz 63:15)
Przed Nim kroczą majestat i piękno, potęga i jasność w Jego przybytku. (Ps 96:6)
1. Jeżeli Pan taki wysiłek włożył w to, aby jego przybytek na ziemi był repliką odzwierciedlającą całe zdumiewające piękno oryginału, to, jak myślisz, wygląda pałac, który został ukształtowany jego własnymi rękami jako miejsce jego wiecznego przebywania?
2. I jeżeli upadła ludzkość inwestuje tyle czasu i środków w zdobienie domów, aby były miłe dla oka, o ileż bardziej największy Artysta zrobi podobnie w miejscu swojego zamieszkania? Bóg nie ograniczył piękna tylko do peryferiów kosmosu albo tylko do sfery zamieszkałej przez tych, którzy są uczynieni na Jego podobieństwo. W centrum tego wszystkiego, w najwyższych z partii Niebios, znajduje się szczyt estetyki .
3. Piękno w swojej nieskończonej ilości form może wywodzić się z tej wielkiej góry-miasta, ponieważ na jego najwyższych szczytach zasiada majestatyczny Król w całej swojej chwale. On jest Stwórcą wszystkich rzeczy i źródłem, z którego wypływa wszelkie piękno.
4. Kiedy patrzymy na Boga jaspisu i krwawnika siedzącego na Jego tronie widzimy architekta anatomii, twórcę muzyki, i stworzyciela złotych jesiennych dni. Obfita uczta, jaką Pan przygotował dla naszych zmysłów swoim stworzeniem krzyczy nieprzerwanie o tym kim On jest i jaki On jest, i że my musimy słuchać i okazać się mądrymi.
5. Naprawienie wyrwy w naszych sercach pomiędzy Bogiem Stworzycielem zasiadającym na tronie, a splendorem dzieła Jego rąk przyprowadzi nas dużo bliżej do realności sceny rozgrywającej się w Niebiańskiej Świątyni. Po prostu nie ma nikogo takiego jak Bóg – On jest początkiem wszelkiego piękna i sam jest najpiękniejszy.
6. Niebiańska Świątynia jest miejscem zamieszkania Boga, i to jest najpiękniejsze miejsce, jakie istnieje. Gdybyśmy mogli spojrzeć do jej wnętrza, zrujnowałoby to nasze blade i mdłe wyobrażenia na jej temat i sprawiło, że zaniemówilibyśmy z wrażenia.
7. Wewnątrz tych ogromnych ścian znajduje się olśniewający szpaler form, koloru, dźwięku, światła znacznie przewyższające naszą wyobraźnię. Wszystko w tym miejscu doskonale zadowala PANA i jest w całkowitej zgodzie do Jego bezgranicznego geniuszu w projektowaniu. Już samo przebywanie na szklanym morzu i rozglądanie się wokoło całkowicie ogarnie nasze zmysły, nie mówiąc już o spoglądaniu na Niego!

UWIELBIENIE NIEBA

Wprowadzenie

Pierwszym rzeczą, jaką należy zrobić, zgłębiając temat niebiańskiego uwielbienia, to podkreślenie, zarówno biblijnie jak i historycznie, prawdy, że Niebiańska Świątynia jest miejscem posługi PANU. Wszyscy z nas prawdopodobnie poparliby koncepcję, że w ten, czy inny sposób Bóg jest uwielbiany w Niebie.
Jest to dobry początek, ale uogólnienia nie wystarczą, jeżeli chcemy poświęcić czemuś życie. Potrzebujemy, aby centralność uwielbienia w Niebiańskiej Świątyni skrystalizowała się w naszych umysłach, tak abyśmy mogli w naszych sercach nosić głębokie przekonanie. Aby to uczynić, przyjrzymy się dokładnie temu, co czynią aniołowie.
Uwielbienie, oczywiście, to nie jest jakaś abstrakcyjna "atmosfera" - ono wymaga uczestnictwa. Patrząc na to, jak wyraźnie aniołowie są zaprezentowani w roli tych, którzy uwielbiają w Niebie, przede wszystkim w Biblii, a także w tradycji żydowskiej, nasza perspektywa na to, co dzieje się w Niebiańskiej Świątyni zdecydowanie się zaostrzy.

Anielskie uwielbienie w Starym Testamencie - Aniołowie są przede wszystkim ukazani w Biblii jako posłańcy, którzy wykonują rozkazy Boga. Nie będzie to jednak w żadnym razie wyolbrzymienie, kiedy stwierdzimy, że uwielbienie Boga jest również bardzo istotne w ich przypadku.

Księgi historyczne - w Hi 38:7 pojawia się pierwsze wyraźne odniesienie do uwielbienia anielskiego,opisujące radosną chwałę oddawaną Bogu, kiedy On zakładał fundamenty ziemi. Niekoniecznie jest to jasne już od pierwszego czytania tego wersetu, ale patrząc na to, jak w innych miejscach użyte jest sformułowanie "synowie Boży", a także w kontekście całej księgi Hioba, wydaje się oczywiste, że ten fragment odnosi się do aniołów. Niektóre tłumaczenia używają wręcz określenia aniołowie.
Psalmy:

W księdze psalmów widać to raczej poprzez inwokacje niż opisy. Nie widzimy tutaj uwielbiających aniołów, ale raczej wezwanie, aby to czynili, co oczywiście ujawnia cel, z jakim zostali stworzeni. W Psalmach (Ps 103:19-22:104:1-4) aniołowie są określeni jako "słudzy", tak samo jak Lewici oraz Kapłani, w swojej posłudze przed PANEM.
Pan w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechświat. Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy, . Błogosławcie Pana, wszystkie Jego zastępy, słudzy Jego, pełniący Jego wolę! Błogosławcie Pana, wszystkie Jego dzieła, na każdym miejscu Jego panowania: błogosław, duszo moja, Pana! (Ps 103:19-22)
Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! Odziany we wspaniałość i majestat, światłem okryty jak płaszczem. Rozpostarłeś niebo jak namiot, wzniosłeś swe komnaty nad wodami. Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru. Jako swych posłów używasz wichry, jako sługi - ogień i płomienie. (Ps 104:1-4)
Być może najbardziej dramatyczna inwokacja pochodzi ze wspomnianego wcześniej Ps148. Zwróćcie uwagę, jak ten werset łączy posługę aniołów z ich pozycją w najwyższym niebie.
Alleluja. Chwalcie Pana z niebios, chwalcie Go na wysokościach! Chwalcie Go, wszyscy Jego aniołowie, chwalcie Go, wszystkie Jego zastępy! Chwalcie Go, słońce i księżycu, chwalcie Go, wszystkie gwiazdy świecące. Chwalcie Go, nieba najwyższe i wody, co są ponad niebem: niech imię Pana wychwalają, On bowiem nakazał i zostały stworzone, utwierdził je na zawsze, na wieki; nadał im prawo, które nie przeminie. (Ps 148:1-6)

Księgi prorocze

Popatrzy na to, co zostało zapisane w księdze Daniela:
Strumień ognia się rozlewał i wypływał od Niego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sąd zasiadł i otwarto księgi. (Dn 7-10)
Ten dramatyczny obraz rzeszy uwielbiających aniołów rezonuje również w dwóch opisach z księgi Apokalipsy:
I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i Zwierząt, i Starców, a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy, mówiących głosem donośnym: Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo. (Ap 5:11-12)

A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czworga Zwierząt, i na oblicza swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, mówiąc: Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen. (Ap 7:11-12)
W przeszywająco wyraźny sposób wszystkie te trzy fragmenty świadczą o ważności uwielbienia w tożsamości i funkcji zastępów anielskich.
Zwróćmy uwagę na to, że o ile scena opisana w Księdze Daniela rozgrywa się w Drugim Niebie, o tyle fragmenty z Apokalipsy dotyczą Trzeciego Nieba i mają miejsce w Niebiańskiej Świątyni.
Mimo że otoczenie dla tych trzech scen się różni, wydaje się, że wszystkie mają podobną chronologię. Eschatologiczne tło oznacza, że trudno jest określić, które elementy z Apokalipsy (Ap 5:11-12; 7:11-12) mogą być uznane za odbicie tego, co jest "normalne" przed Jego tronem.

Anielska posługa w Nowym Testamencie

Wprowadzenie

Czytając Nowy Testament dosyć szybko możemy znaleźć wzmianki na ten temat. I tak narodziny Chrystusa były okazją, aby wielka liczba zastępów niebieskich chwaliła Boga i oddawała Mu cześć (Łk 2:13).
Ten fragment w niesamowity sposób objawia Chrystusa jako obiekt uwielbienia anielskiego. Zanim Jezus przyszedł w ciele na ziemię przez tysiące lat aniołowie uwielbiali Syna Bożego w Niebiańskiej Świątyni i stąd jest to dosyć oczywiste, że w momencie Jego przyjścia na ziemię nadal to czynią.

Uroczyste zgromadzenie

Poza księgą Apokalipsy, to dwunasty rozdział Listu do Hebrajczyków daje najjaśniejsze świadectwo odnośnie tego, jak Bóg jest uwielbiony przez posługę anielską:
Wy natomiast przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie. (Hbr 12:22)
Użyte tylko w tym miejscu w całym Nowym Testamencie greckie słowo na końcu sentencji dosłownie oznacza narodowe święto lub uroczystość, przeważnie religijne. Analizując kontekst tego wersetu, jest jasne, że autor listu przestawia tą ogromną liczbę aniołów, jako tych, którzy zgromadzili się, aby uwielbiać.
Wersety 18-21 (Hbr 12:18-21) opisują "przyjście" ludzi Bożych do góry Synaj, które następnie jest skontrastowane z wersetami 22-24 (Hbr 12:22-24), gdzie uczestnicy Nowego Przymierza przychodzą przez wiarę do niebiańskiej Góry Syjon, miasta Boga Żyjącego. Przyjrzyjmy się następującemu wersetowi:
A On powiedział: Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, że po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze…Oni tych słów usłuchają. I pójdziesz razem ze starszymi z Izraela do króla egipskiego i powiecie mu: Pan, Bóg Hebrajczyków, nam się objawił. Pozwól nam odbyć drogę trzech dni przez pustynię, abyśmy złożyli ofiary Panu, Bogu naszemu. (Wj 3:12:18)

Potem udali się Mojżesz i Aaron do faraona i powiedzieli mu: Tak powiedział Pan, Bóg Izraela: Wypuść mój lud, aby urządził na pustyni uroczystość ku mojej czci. (Wj 5:1)

Mojżesz odpowiedział: Pójdziemy z naszymi dziećmi i starcami, z synami i córkami, z owcami i bydłem; pójdziemy, bo mamy obchodzić święto Pana. (Wj 10:9)
Podobnie, jak inne elementy w tych fragmentach, uroczyste zgromadzenie w Niebie jest skontrastowane z czymś. Tak, jak pokazują te wersety z Księgi Wyjścia, lud Izraela został zgromadzony przy górze Synaj na uroczyste religijne święto. Werset trzeci jasno pokazuje, że przede wszystkim celem tego zgromadzenia było uwielbienie.
Implikacje tej bezpośredniej paraleli w rozumieniu Niebiańskiej Świątyni mają bardzo duże znaczenie. Kiedy Izrael wyruszył do Góry Synaj, aby uwielbiać PANA, było to odbiciem na ziemi zgromadzenia uwielbiającego na niebiańskiej górze Synaj. Mówiliśmy już o tym, że wszystkie te fragmenty mówiące o zbliżaniu się wierzących przez wiarę w Nowym Przymierzu są w czasie teraźniejszym.
Dlatego też uroczyste zgromadzenie niezliczonej rzeszy aniołów odbywa się właśnie teraz – tak samo, jak Jezus jest obecnie pośrednikiem Nowego Przymierza. To jest jedno z najpotężniejszych objawień Świętego Miasta w Nowym Testamencie, może to być najbardziej bezpośrednie potwierdzenie, że Niebiańska Świątynia jest nieustannie wypełniona poprzez tysiące tysięcy uwielbiających aniołów.

Historia Żydowska

Warto wspomnieć, że również w żydowskiej tradycji bardzo często pojawiają się odniesienia do uwielbienia aniołów, i są one bardzo konkretne!
W pismach z okresu Drugiej Świątyni, mówi się o aniołach:

śpiewają dla Boga i oddają mu cześć
uwielbienie jest "nieustanne", "odbywa się ciągle"
pisma te sugerują nawet pewien porządek liturgiczny w Świątyni Niebiańskiej, hierarchię aniołów, czy konkretny język, którym się posługują.

Wyostrzając naszą perspektywę:

Jednym z najbardziej dynamicznych i wpływowych pojęć z tego okresu, raczej dobrze podpartego biblijnie, jest konkluzja, że kapłani i Lewici, którzy służą w świątyni w Jeruzalem odpowiadają aniołom, którzy usługują w świątyni w niebiańskim Jeruzalem!
Ta egzegetyczna konkluzja była kluczem, który otwiera drzwi dla zrozumienia Bożych nakazów odnośnie kapłaństwa na ziemi, aby objawić obraz kapłaństwa w niebie.

BIBLIJNE PODSUMOWANIE NIEBIAŃSKIEGO UWIELBIENIA

Przechodząc do tej części seminarium ważne jest, abyśmy pamiętali o tym, co zostało powiedziane wcześniej podczas tego kursu. Kiedy będziemy omawiać poniższe cechy, będziemy wpatrywać się we wzorzec uwielbienia, który Bóg pragnie, aby został ustanowiony na ziemi.
Melodyczne

Niebo – Dom Muzyki

Christian Rosetti – XIX w. poeta powiedział "Niebo jest objawione na ziemi jako ojczyzna muzyki".
Kiedy wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych. I taką nową pieśń śpiewają:… (Ap 5:8-9)

I usłyszałem z nieba głos jakby głos mnogich wód i jakby głos wielkiego gromu. A głos, który usłyszałem, [brzmiał] jak gdyby harfiarze uderzali w swe harfy. I śpiewają jakby pieśń nową przed tronem i przed czterema Zwierzętami, i przed Starcami: a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć prócz stu czterdziestu czterech tysięcy - wykupionych z ziemi. (Ap 14:2-3)

I ujrzałem jakby morze szklane, pomieszane z ogniem, i tych, co zwyciężają Bestię i obraz jej, i liczbę jej imienia, stojących nad morzem szklanym, mających harfy Boże. A taką śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka: Dzieła Twoje są wielkie i godne podziwu, Panie, Boże wszechwładny! Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi, o Królu narodów! (Ap 15:2-3)
Fakt, że Biblia tak jasno umieszcza pieśni i instrumenty wokół tronu Bożego, nie może pozostać dla nas tylko interesującym faktem, ale objawieniem Boga, które na zawsze powinno poruszyć nasze serca.
Co to mówi o Bogu, który w swej wszechmocy mógł uczynić wszystko tak, jak chciał, a sprawił, że to właśnie melodia wypełnia miejsce, z którego włada? Mógł sprawić, że istoty żyjące i aniołowie, będą czynić wiele innych rzeczy, a jednak uczynił ich i sprawił, że oni śpiewają i grają. Ma to daleko idące konsekwencje.

Nasz Stworzyciel i Nasza konstrukcja

Powód, dla którego muzyka nas tak przyciąga i porusza, nie wynika z aberracji w naszej konstrukcji spowodowanej grzechem. Ten magnetyzm jest raczej spowodowany tym, że nasz Stworzyciel jest autorem muzyki.
Bóg raduje się muzyką, zostaliśmy uczynieni na jego obraz, i stąd mamy tę zdolność, aby tworzyć i radować się muzyką. Sofoniasz (So 3:17) opisuje, jak Jahwe będzie śpiewać, kiedy wkroczy na Syjon przy końcu czasów: "Pan, Bóg twój, w pośrodku ciebie mocny zachowa cię, rozweseli się wielce nad tobą, przestanie na miłości swej przeciwko tobie, i rozweseli się nad tobą z śpiewaniem, (Biblia Gdańska)"
Potężnym zastosowaniem tej prawdy jest to, że nie włączamy muzyki w nasze uwielbienie, ponieważ ona sprawia uwielbienie łatwiejsze czy bardziej ekscytujące, ale dlatego, że jest ona integralną częścią Bożego dzieła i do tego została stworzona!
Próbując uwielbiać, czy modlić się bez muzyki nie osiągamy wyższego poziomu świętości czy nieugiętości. PAN połączył muzykę i modlitwę i głupcem jest człowiek, który próbuje je rozdzielić.

Antyfonalne

Wprowadzenie:

Antyfonalne oznacza naprzemienne odpowiadanie. Antyfona z greckiego "przeciwgłos", "naprzemienna odpowiedź";
Antyfonalne uwielbienie w Niebiańskiej Świątyni;
W kilku opisach niebiańskiego uwielbienia znajdujemy bardzo wyraźną obecność odpowiedzi pomiędzy "postaciami" zaangażowanymi w uwielbienie wokół tronu. Pierwszy z nich pochodzi z księgi Izajasza – tak prorok opisuje serafina:
…ujrzałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały. (Iz 6:1-3)
Zwróćmy uwagę na fakt, że serafiny wołały jeden do drugiego. Płonący wypowiadają swoje deklaracje o Jego chwale naprzemiennie, jak unoszą się wokół Bożego tronu. Paralelna scena z Księgi Apokalipsy (Ap 4) nie zawiera w sobie antyfonalnej interakcji pomiędzy serafinami, ale prezentuje za to dynamiczną relację odpowiedzi pomiędzy serafinami i starszymi:
A ilekroć Zwierzęta oddadzą chwałę i cześć, i dziękczynienie Zasiadającemu na tronie, żyjącemu na wieki wieków, upada dwudziestu czterech Starców przed Zasiadającym na tronie i oddaje pokłon żyjącemu na wieki wieków, i rzuca przed tronem wieńce swe, mówiąc: Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko, a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone. (Ap 4:9-11)
W tej proklamacji serafinów, która wyzwala odpowiedź uwielbienia w starcach, sprawia, że upadają oni na twarz przed Bogiem i głośno go uwielbiają. Nawet w swojej niezaburzonej wizji Boga starcy "widzą" i doświadczają czegoś unikalnego z chwały pana poprzez uwielbienie serafinów.
Wzór naprzemiennej odpowiedzi znajdujemy również w Księdze Apokalipsy (Ap 7:9-12), kiedy wszyscy aniołowie, żyjące istoty upadają na twarz i uwielbiają Boga, ze względu na uwielbienie wielkiego tłumu, który przyszedł z wielkiego utrapienia.
Z tego, jak werset 12 rozpoczyna się od pełnego zrozumienia "Amen" jest jasne, że te dwa akty adoracji są ze sobą głęboko powiązane. "Normalni" uczestnicy niebiańskiego uwielbienia są poruszeni chwałą pochodzącą od tych, którzy przyłączyli się do nich w Niebiańskiej Świątyni i wołają z nimi w zgodzie.

Klimatyczne sceny:

Finalne wystąpienie antyfonalnego uwielbienia pochodzi z jednej z najbardziej klimatycznych scen w Księdze Apokalipsy, i być może całej Biblii:
Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie - mówiących: Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług. I rzekli powtórnie: Alleluja! A dym jej wznosi się na wieki wieków. A dwudziestu czterech Starców upadło i czworo Zwierząt, i pokłon oddało Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc: Amen! Alleluja! I wyszedł głos od tronu, mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy! I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu i jakby głos mnogich wód, i jakby głos potężnych gromów, które mówiły: Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący. Weselmy się i radujmy, i dajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła. (Ap 19:1-7)
Przyglądając się uważnie temu dramatycznemu fragmentowi widzimy zobrazowane trzy główne "role" w tym akcie uwielbienia. Rozdział 19 (Ap 19) rozpoczyna się dwukrotną wypowiedzią ogromnego tłumu odkupionych uwielbiających Boga, za to, że zniszczył wielka nierządnicę.
Na to odpowiadają cztery żyjące istoty i starsi upadają na twarz i jeszcze raz krzyczą "Amen! Alleluja!". A potem od trony wychodzi głos wzywający wszystkich do uwielbienia i cała Niebiańska Świątynia rozbrzmiewa donośnym i triumfalnym uwielbieniem.

Porządek:

Pojawia się pytanie, dlaczego w Niebie został ustanowiony antyfonalny porządek. To wydarza się raz za razem, o co więc chodzi?
Jednej rzeczy możemy być pewni – nie jest to coś przypadkowego. Jest konkretny porządek uwielbienia w Niebie, i ten porządek ma swoją konstrukcję. Zrozumienie tego daje nam pewność podczas odtwarzania go na ziemi, nawet jeśli nie mamy jeszcze pełnego wglądu w Boży zamysł, gdy to projektował, tak bardzo, jak byśmy chcieli.

Wypełnione modlitwą

Modlitwy Niebiańskiej Świątyni:

Objawienie Niebiańskiej Świątyni wyjaśnia, dlaczego uwielbienie i modlitwa muszą zawsze być ze sobą nierozerwalnie związane:
A kiedy wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych. (Ap 5:8)
Dalej znajdujemy bardziej szczegółowy obraz tej rzeczywistości:
I przyszedł inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złote naczynie na żar, i dano mu wiele kadzideł, aby dał je w ofierze jako modlitwy wszystkich świętych, na złoty ołtarz, który jest przed tronem. I wzniósł się dym kadzideł, jako modlitwy świętych, z ręki anioła przed Bogiem. Anioł zaś wziął naczynie na żar, napełnił je ogniem z ołtarza i zrzucił na ziemię, a nastąpiły gromy, głosy, błyskawice, trzęsienie ziemi. (Ap 8:3-5)

Modlitwa i uwielbienie:

Król zasiada na tronie w miejscu, gdzie jest uwielbiany nieustannie. Jego wszechwładne panowanie nad niebem i ziemią odbywa się w Świątyni. Jego odwieczne dekrety wydawane są pośród niekończących się chórów anielskich i wołania czterech żywych istot;
We wstawiennictwie błagamy Go i towarzyszymy Mu w Jego pragnieniu uwalniania Jego mocy i osiągania Jego celów; w uwielbieniu wychwalamy i wywyższamy Go. Te dwie aktywności się ze sobą przeplatają, jak pokazuje nam wizerunek starców.

Modlitwy świętych:

Zarówno w Apokalipsie Ap 5; Ap 8), wstawiennictwo, które wypełnia Świątynię, rozpoczyna się od świętych.
Modlitwa i uwielbienie są nierozłączne w Sanktuarium Boga, ale to słabe westchnienia, łzy i petycje zanoszone z ziemi towarzyszą uwielbieniu aniołów. Nie ma żadnego wskazania w Biblii, że przywilej wstawiennictwa został nadany jakiemukolwiek innemu stworzeniu poza tymi uczynionymi na Jego obraz i podobieństwo.
Modlitwa jest ludzkim dążeniem zrodzonym w Niebiańskim sercu. Kiedy aniołowie stoją przed tronem podczas uroczystego zgromadzenia, rząd za rzędem, żaden z nich nie śmie przerwać tego porządku, aby przystąpić przed tron prosząc o coś.
Tak starożytni jak góry i bezgrzeszni, a jednak nie proszą o nic Tego, na którego się wpatrują. A my, którzy jesteśmy jak nietrwałe polne kwiaty, jak mgła poranka, tak złamani i rozbici grzechem, wypowiadamy pragnienia i przynosimy je przed Jego oblicze.
Mimo że aniołowie sami się nie mogą, to czasami są odpowiedzialni za prezentowanie naszego wstawiennictwa przed Nim, jak wskazuje na to scena z Apokalipsy. I choć wydaje się, że gdy nasze modlitwy opuszczają nasze usta to znikają w powietrzu, to tak naprawdę one znajdują fizyczne, sakramentalne przedstawienie w Niebiańskiej Świątyni w postaci kadzidła.

Objawienie wstawiennictwa:

W osobistej modlitwie i posłudze ogromne znaczenie ma zrozumienie, ze nasze modlitwy wpływają na środowisko fizyczne najważniejszego, najpiękniejszego miejsca we wszechświecie.
Kadzidło naszych modlitw powoduje, że prawdziwy dym wznosi się przed obliczem Boga, kiedy On zasiada na tronie. Kiedy ciało Chrystusa jednoczy się w mieście, aby oferować Jezusowi niekończące się poświęcenie, to wtedy zwiększa się ilość kadzidła, które się podnosi przed Nim, gdy zasiada na Tronie w Świątyni. Jeżeli naprawdę w to wierzymy – to to zmienia wszystko!

Powszechne

Bóg jest uwielbiany przez wszystkich w Niebiańskiej Świątyni. Nie ma nikogo, kto by nie uznawał nadrzędnej wartości Boga. Zbuntowanym aniołom nie pozwolono pozostać w Jego obecności – zostali osądzeni i wygnani.
Mimo że złe duchy mają pewien wpływ w drugim niebie, żadna ciemność nie ma wstępu do Świętego Miasta (Nieba), a tym bardziej do Niebiańskiej Świątyni.

Wyłączne

Tylko Bóg jest uwielbiany w Niebiańskiej Świątyni. Może nam się to wydawać nieuzasadnionym przedłużeniem poprzedniego stwierdzenia, ale nie byłoby takie dla starożytnego świata. Pomijając mnogość religii we współczesnych świecie, większość ludzi zwraca się tylko do jednego obiektu uwielbienia.
W starożytności natomiast wyglądało to inaczej, kiedy ludzie wielbili wiele bóstw. W politeizmie pojawia się twierdzenie, że jakieś bóstwo jest godne powszechnego uwielbienia, ale jest to coś innego niż twierdzenie, że tylko to bóstwo jest godne uwielbienia.
W Niebiańskiej Świątyni nie ma innych obiektów, którym poświęca się uwagę, umiłowanie czy posłuszeństwo – jest tylko jeden, trawiący ogień, absorbujący całą adorację. Tylko PAN jest wywyższony w Niebiańskiej Świątyni. Żaden anioł, żyjąca istota czy starzec nie jest tak wywyższony, aby ująć coś z chwały Tego, który jedyny jest godzien.

NIEUSTANNE

Zwierzę pierwsze podobne do lwa, Zwierzę drugie podobne do wołu, Zwierzę trzecie mające twarz jak gdyby ludzką i Zwierzę czwarte podobne do orła w locie. Cztery Zwierzęta - a każde z nich ma po sześć skrzydeł - dokoła i wewnątrz są pełne oczu, i spoczynku nie mają, mówiąc dniem i nocą: Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, Który był i Który jest, i Który przychodzi. (Ap 4:7-8)

Serafinowie i ich uwielbienie

Uwielbienie w Niebiańskiej Świątyni daleko wykracza poza samą aktywność serafinów. I równocześnie zarówno w cytowanym wyżej fragmencie z Apokalipsy, jak i w paralelnym fragmencie z Izajasza (Iz 6:1-7), są oni zaprezentowani jako "główni gracze" na scenie. Przyczyną tego może być to, że odgrywają oni rolę liderów w uwielbieniu w niebie.
Słowa, które określają służbę serafinów dla PANA są be z wątpienia bezbłędne, a ich znaczenie zapiera dech w piersiach: serafiny uwielbiają nieustannie! Nigdy nie odpoczywają, nie przestają – one ogłaszają chwałę Boga nieprzerwanie, i czynią to od samego początku. Mniej więcej 800 lat przed Janem Izajasz widział je i robiły dokładnie to samo:
Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały. (Iz 6:2-3)
Dosłowny brak końca

To właśnie ich służba wokół tronu daje najjaśniejsze i rozstrzygające świadectwo, ze uwielbienie w Niebie było i będzie nieustające;
One cały czas coś mówią, a nie tylko czyją czy myślą, jak zajmują się swoimi obowiązkami w Niebiańskiej Świątyni. W połączeniu ze stwierdzeniem z Ewangelii Jana, że "nie maja spoczynku" podkopuje stwierdzenie, że "dniem i nocą" może też oznaczać "regularnie";
Są w Biblii fragmenty o znaczeniu symbolicznym, ale to nie jest ten przypadek.

Inne aktywności

W Apokalipsie (Ap 6:1-8) widzimy serafiny zaangażowane także w inną czynność – otwarcie pierwszej z czterech pieczęci. Jak to rozumieć?
Nie wchodząc w szczegóły możemy powiedzieć, że rozdział 4 (Ap 4) opisuje stałą rzeczywistość, a rozdział piąty rozpoczyna to, o czym jest napisane: "to, co musi stać się potem" (Ap 4:1);
Stąd też wszystkie późniejsze opisy serafinów, które znajdują się w Apokalipsie są osadzone w bardzo specyficznym eschatologicznym kontekście. Oznacza to, że robienie innych rzeczy nie jest koniecznie normalną rzeczą dla serafina.

Przywództwo:

Pamiętajmy, że serafiny nie są jedynymi odpowiedzialnymi za uwielbienie w Niebie. Są najczęściej wspominani w Biblii, ale na nich nie osadza się całe uwielbienie!
Wiele pieśni, hymnów, aranżacji muzycznych wypełnia Niebiańska Świątynię, ale do tego "refrenu" oni cały czas powracają. I kiedy serafiny prowadzące tę symfonię powracają do tego prastarego hymnu opiewającego Bożą chwalę, crescendo chwały opisane w księdze Apokalipsy (Ap 4:9-11) rozbrzmiewa.

Przypisy

1	Niels-Erik Andreasen, The Heavenly Sanctuary in the Old Testament (Niebiańskie Sanktuarium w Starym Testamencie), in The Sanctuary and the Atonement (Sanktuarium i Pokuta), The Review and Herald Publishing Association, Washington D.C. Zobacz również David Noel Freedman, The Anchor Bible (Zakotwiczona Biblia) Dictionary (słownik) (New York: Doubleday, 1996, c1992), 3:90.
2	Oryginalne użyte słowo θαλασσα może być przetłumaczone tylko jako "morze"
3	David Mitchell, Psalm 150: The Psalms as Musical Worship [tłumaczenie własne]