Saba, bibl. Szeba (hebr. שבא, arab. سبأ) – jedno z największych królestw przedmuzułmańskich, które znajdowało się w południowo-zachodniej części Półwyspu Arabskiego (obecny Jemen). Stolicą Saby było miasto Marib. Rozwinięte rolnictwo i handel (gł. z Indiami i Afryką Wschodnią), własne pismo południowoarabskie. Wznoszono również zamki i świątynie na terenach znanych w starożytności z produkcji wartościowego kadzidła i mirry.

Jego początki sięgają wieku XI p.n.e. Pierwszą znaną królową Saby była Bilkis (w tradycji etiopskiej – Makeda), która złożyła wizytę królowi Izraela Salomonowi (połowa wieku X p.n.e.), słysząc o jego mądrości i bogactwach. Wizyta ta miała zapewne na celu pogłębienie dwustronnej wymiany handlowej. Według tradycji etiopskiej Salomon i Makeda spłodzili Menelika I, który jest uważany za pierwszego cesarza Etiopii i założyciela jej starożytnej stolicy – Aksum. W wieku III n.e. królestwo Saba zostało podbite przez arabski lud Himjarytów.

Saba w Biblii
Stary Testament kilkakrotnie mówi o królestwie Saba. Dwukrotnie w odniesieniu do królowej tego królestwa, która złożyła wizytę Salomonowi: w Pierwszej Księdze Królewskiej oraz w Drugiej Księdze Kronik (1 Krl 10:1-13 oraz 2 Krn 9:1-12). Mądrościowa Księga Hioba wspomina o napaści mieszkańców Saby – Sabejczyków – na dom sprawiedliwego męża Hioba (Hi 1:15). W psalmie 72 odnaleźć można proroctwo dotyczące nadchodzącego królestwa mesjańskiego, którego władca otrzyma dar złota z Saby (Ps 72:15). Również Księga Izajasza w 60 rozdziale przepowiada dary kadzidła i złota, które ofiarują w Jerozolimie przybywający z Saby – liturgia chrześcijańska upatruje w tym tekście zapowiedź wizyty Mędrców przy narodzinach Chrystusa. W 6 rozdziale prorockiej Księgi Jeremiasza Bóg odrzuca niegodny dar kadzidła przywiezionego z Saby (Jr 6:20). Ostatni raz w Biblii odnaleźć można nazwę Królestwa Saby w lamencie nad upadkiem Tyru proroka Ezechiela (Ez 27:20).