Pascha (aram. pascha, hebr. פסח – Pesach, 'przejście', jidysz Pajsoch, Pejsoch), Przaśniki – święto żydowskie obchodzone na pamiątkę wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. W Izraelu trwa 7 dni, a w diasporze – 8 dni, poczynając od 15 dnia miesiąca nisan. Od dnia następnego liczony jest omer – okres 7 tygodni, prawie żałobny, w którym ortodoksyjni Żydzi nie odprawiają wesel, nie strzygą włosów ani się nie golą.

Tradycja
Pierwszy wieczór Paschy, zwany wieczorem sederowym, jest najbardziej uroczystym momentem życia żydowskiego. Spożywa się wtedy w gronie rodziny uroczystą kolację, podczas którego czytana jest Hagada, opowiadająca o wyjściu z Egiptu. Tekst nie jest liturgiczny: istnieją różne Hagady; niektóre współczesne komentują wyzwolenie narodu żydowskiego w świecki sposób. Podczas uczty wychyla się cztery kielichy wina dla upamiętnienia czterech sposobów nazwania wyzwolenia. Jedno z dzieci zadaje pytania dotyczące znaczenia obrzędów Paschy, na które odpowiada głowa rodziny. Następnie biesiadnicy odmawiają psalmy Hallelu.

Pierwotnie - tak jak nakazał Bóg Jahwe - Żydzi spożywali tylko: pieczonego w całości, dorodnego, zdrowego baranka lub kozła (razem z trzewiami), gorzkie zioła, oraz "przaśny chleb (bez zakwasu)" - macę.
Jedna sztuka na rodzinę, lub jeżeli rodzina była mała, wspólnie z najbliższymi sąsiadami. Co pozostało po zwierzęciu miało zostać całkowicie spalone (por. Wj 12:10).

Pierwszą paschę obchodzono 14 dnia miesiąca Nisan (dzień zaczynał się wieczorem), w dniu wyjścia Izraelitów z niewoli egipskiej (Wj 12: 6-11, 17, 27, 51)

Pascha według Miszny
Pierwsze trzy rozdziały traktatu omawiają kwestię zakwaszanych pokarmów, których spożywanie było zabronione. W rozdziałach mówi się między innymi o szukaniu zakwasu (1,1-3), czasie spożywania go (1,4-5), o tym, z czego robiona jest maca i jakości ciasta (2,5; 3,2-5). Rozdział czwarty opisuje prace dozwolone i zabronione. Rozdziały pięć do osiem omawiają szczegółowo sprawy związane z barankiem paschalnym, m.in. kwestia czasu uboju baranka (5,1), kto zabija baranka (5,2-4). Rozdział szósty omawia kwestie baranka i związane z nim naruszenie szabatu (6,1-2), nieprzydatności ofiary z baranka (6,6). Rozdział siódmy omawia nabicie baranka na pojedynczy rożen (7,1-2), sposób pieczenia i spożywania baranka paschalnego (7,2-12). Rozdział ósmy dotyczy kwestii osób spożywających, w tym prozelitów, niewolników, chorych (8,1-8). Rozdział dziewiąty omawia obchodzenie tzw. drugiej Paschy i kto oraz kiedy może ją spożyć (9,1-3). Rozdział dziesiąty opisuje przebieg świątecznej nocy (10,1) i picia czterech kielichów (10,2-7) Talmud, Miszna.