Jonathan Edwards (ur. 5 października 1703, zm. 22 marca 1758) – amerykański, kolonialny kaznodzieja protestancki nurtu kongregacjonalistycznego, teolog i ewangelista. Kluczowa postać ewangelikalizmu. Uważany za najwybitniejszego amerykańskiego teologa. Zasłynął jako jeden z najbardziej wszechstronnych amerykańskich teologów i filozofów oświecenia. Jego dorobek obejmuje bardzo różne dziedziny, jednak Edwardsa najczęściej kojarzy się z obroną teologii kalwinistycznej, metafizyką teologicznego determinizmu oraz dziedzictwem purytańskim. W swoim słynnym kazaniu Grzesznicy w rękach rozgniewanego Boga położył nacisk na gniew Boga wobec grzechu. Edwards skontrastował tu wizję surowego Boga z tezą o Bogu-zbawicielu. Siła oddziaływania niektórych kazań była tak dotkliwa, że niektórzy słuchacze mdleli. Przykre reakcje słuchaczy na słowa kaznodziei wywołały kontrowersje wokół "cielesnych skutków" obecności Ducha Świętego.

W roku 1716, w wieku niespełna 13 lat, został przyjęty na uniwersytet Yale. Rok później zapoznał się z "Rozważaniami dotyczącymi rozumu ludzkiego" autorstwa Johna Locke’a, który miał na niego znaczny wpływ. W czasie studiów prowadził notesy oznaczone tytułami "Umysł" (The Mind), "Nauki przyrodnicze" (Natural Science) (zawierające rozprawę nt. teorii atomistycznej), „Księgi święte” (Scriptures) oraz "Rozmaitości" (Miscellanies). Edwards planował pracę nad filozofią umysłu; opracował sobie ramy kompozycyjne rozprawy na ten temat. Jeszcze przed ukończeniem studiów we wrześniu 1720 r. miał dość dobrze sprecyzowaną filozofię. Po zakończeniu nauki w Yale, spędził kolejne dwa lata nad studiami teologicznymi w New Haven.

W latach 1722-23, przez osiem miesięcy pełnił tymczasową posługę duchownego (z prawem do głoszenia kazań, ale jeszcze bez święceń na pastora) w kościele prezbiteriańskim w Nowym Jorku. Zbór prosił go po zakończeniu tego okresu o pozostanie, jednak Edwards odmówił. Po dwóch latach nauki w domu (1724-26), został on jednym z dwóch wykładowców na uniwersytecie Yale. Dzięki nieugiętej lojalności wobec uczelni oraz jej ortodoksyjnego nauczania, zyskał on sobie miano „filaru” tej uczelni (podczas gdy nawet rektor Timothy Cutler przeniósł się do Kościoła Episkopalnego). Lata 1720-26 zostały częściowo opisane w jego pamiętniku oraz w wytycznych dla własnego postępowania, które w tym czasie sporządził. Przez długi czas zajmował się badaniem problemu zbawienia i nie był w pełni przekonany co do swego nawrócenia, aż do ostatniego roku nauki w koledżu, gdy opuściło go uczucie, że wybór niektórych ludzi do zbawienia a innych do wiecznego potępienia jest „okrutną doktryną”. Wskutek przeżytego doświadczenia uznał to nawet za "akt niezmiernie miły, jasny i słodki". Radość zaczęło sprawiać mu podziwianie piękna przyrody. Rozkoszował się alegoryczną interpretacją „Pieśni nad Pieśniami” Salomona. Zrównoważenie tych mistycznych doznań jest najsolidniejszym fundamentem jego „Postanowień”, w których propaguje niemal ascetyczną gorliwość we wstrzemięźliwości i prowadzeniu surowego życia. By nie marnować czasu, proponował przestrzegać ścisłego umiaru w jedzeniu i piciu.

15 lutego 1727 Edwards otrzymał ordynację na pastora w Northampton. Został zastępcą swojego dziadka, Solomona Stoddarda. Obowiązkowo musiał uczyć się przez trzynaście godzin dziennie. W tym samym roku poślubił Sarę Pierpont. Miała ona wówczas siedemnaście lat. Była córką Jamesa Pierponta (1659-1714), założyciela koledżu Yale. Już wtedy, gdy Sarah Pierpont miała lat trzynaście, Edwards wiedział o jej pobożności i ogromnej miłości do Boga. Podobno wierzyła ona również, że Bóg darzy ją miłością osobistą. Edwards opisał jej przypadek z duchowym entuzjazmem. Wykazywała ona pogodne i wesołe usposobienie. Była poza tym praktyczną gospodynią, przykładną żoną i matką jedenaściorga dzieci. Solomon Stoddard zmarł 11 lutego 1729 zostawiwszy swemu wnukowi trudne zadanie – samodzielnego sprawowania posługi pastora w największej i najbogatszej kongregacji w kolonii. Kongregacja ta cieszyła się bardzo dobrą reputacją.