Tel Chacor (lub Chacor, Chazor hebr. תל חצור, Hazor) – ruiny starożytnego miasta kananejskiego Chasor, położone na północ od Jeziora Tyberiadzkiego w Górnej Galilei, na północy Izraela. Leży przy kibucu Ayelet HaShahar, przy drodze z Rosz Pina do Kiryat Szmona.

We współczesnych czasach prowadzono tutaj liczne wykopaliska archeologiczne, zapoczątkowane w 1955 przez Jamesa Edmonda de Rothschild. Wyniki badań zostały opublikowane przez Israel Exploration Society w postaci pięcio tomowej książki. W celu ochrony tego miejsca utworzono tutaj Park Narodowy Tel Hazor. W 2005 Chasor został umieszczony na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, jako część Biblijne Tell - Megiddo, Hazor, Beer Sheba.

Historia
Ślady osadnictwa na terenie Tel Chacor sięgają wczesnej epoki brązu, I połowy III tysiąclecia p.n.e. Miasto przeżyło kryzys w II połowie III tysiąclecia p.n.e., powróciło do znaczenia w I połowie następnego tysiąclecia. W okresie od XVIII do połowy XIII wieku p.n.e. Kanaan był państwem lennym Starożytnego Egiptu. Pierwsze wzmianki o mieście Chasor pochodzą z XV wieku p.n.e.. Zostało ono wówczas wymienione jako miasto, którego król Abdi-Tirshi przysiągł lojalność faraonowi Tutmozisa III (świątynia Amona w Karnaku) oraz w listach z Amarny. Chasor było dużym miastem o ogromnym znaczeniu strategicznym, największym miastem północnego Kanaanu. Zamieszkiwało go 30-40 tys. ludzi. Korzystne położenie przy szlaku handlowym Via Maris sprzyjało rozwojowi miasta.

Księga Jozuego opisuje króla Chasoru (nazywane Jabin), który stanął na czele wojsk walczących z Izraelitami. Ostatecznie Jozue zdobył i zniszczył miasto. Badania archeologiczne potwierdzają zniszczenie miasta w XIII w. p.n.e., jednak nie dają odpowiedzi, kto był sprawcą tych zniszczeń. Księga Sędziów opisuje kananejskiego króla Jabin, który przeciwstawił się Izraelitom, został jednak pokonany przez Baraka. Uczeni uważają, że Chasor i Jabin to jedno i to samo miasto, które zostało zdobyte przez Izraelitów. Zdobycie Chasor otworzyło Izraelitom drogę do podboju całego Kanaanu.

Wykopaliska archeologiczne sugerują, że Chasor zostało odbudowane ze zniszczeń jako niewielka wieś. 1 Księga Królewska opisuje, że król Salomon wybudował i umocnił miasta Chasor, Gezer i Megiddo. Jednak analiza stylu architektonicznego i cech ceramiki wykopalisk archeologicznych wskazują, że w rzeczywistości miało to miejsce na początku IX wieku p.n.e., czyli podczas panowania Omri. Metoda datowania radiowęglowego również potwierdza tę datę. W zachodniej części Chazor powstała wówczas twierdza króla Achaba. Z tego okresu pochodzą pozostałości sześciu bram wjazdowych i budynki administracji. Chasor było dobrze prosperującym miastem w czasach królów Achaba i Jeroboama II aż do czasu jego ostatecznego zniszczenia w 732 p.n.e. przez Asyryjczyków.

Chasor nigdy nie wróciło do swojego dawnego znaczenia. Od VII do II wieku p.n.e. było ograniczone do cytadeli, która znajdowała się w zachodnim krańcu dawnego miasta. Ostatnia historyczna wzmianka o mieście mówi, że na równinie Chasor Jonatan Machabeusz walczył w 147 p.n.e. przeciwko Demetriuszowi.

Archeologia
Chacor było jednym z największych miast starożytnego Izraela. Teren miasta zajmował ponad 200 akrów.
Pozostałości starożytnego miasta po raz pierwszy zidentyfikował w 1875 J.L. Porter. W 1928 brytyjski archeolog John Garstang przeprowadził pierwsze ograniczone prace archeologiczne. W latach 1956-1958 oraz 1968-1970 wykopaliska przeprowadził archeolog izraelski Jigael Jadin. Te badania były prowadzone w imieniu Uniwersytetu Hebrajskiego i finansowane przez rodzinę Rothschildów.

Wykopaliska wyraźnie ukazały dwie części miasta: północne miasto (akropolis) i niżej położone ufortyfikowane miasto. Jest to bardzo bogaty obszar, na którym odkryto pozostałości fortyfikacji z okresu kananejskiego. Z tego okresu zachował się także ołtarz. Ruiny dużego zamku z bramą i składami pochodzą z późniejszych izraelskich czasów. Wodociągi miejskie prawdopodobnie powstały w czasach Achaba.